“Και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Και τα αυτιά σας έχουν τοίχους”
Το σύνθημα που δονούσε τους δρόμους τον Μάη του 68 είναι τρομακτικά επίκαιρο τις μέρες που ζούμε .
Εδώ και καιρό διεξάγεται η συζήτηση για το κύμα προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια ,με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή αντίληψη ότι η πολιτική ελέγχου των συνόρων και περιχαρακωμένης στρατιωτικοποίησης είναι η απαραίτητη προϋπόθεση διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων.
Τα σύνορα στρατιωτικοποιήθηκαν: οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πουλάνε την προστασία των συνόρων στις κοινές γνώμες των κρατών μελών ως εθνικό καθήκον, ενώ η συσχέτιση της ασφάλειας με τη μετανάστευση γίνεται ολοένα και πιο ενδιαφέρουσα για τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπλων.
Η άνοδος της ακροδεξιάς αποτελεί πια σταθερό κομμάτι στήριξης των κέντρων αυτών που επένδυαν και επενδύουν σε warfare και Security welfare,μέσω συντηρητικών think tank διαμόρφωσης γνώμης και.. “blog αντιπληροφόρησης”.
Τα ίδια κέντρα που συμπτωματικά παίζουν το παιχνίδι της…. “ασφάλειας” ,είτε είναι σε αγαστή συνέργεια με άτομα ΜΚΟ που αισχροκερδούν πάνω σε εξαθλιωμένους πουλώντας “φιλανθρωπία “ ,είτε προωθούν παράλληλα πολυπολιτισμικά προτάγματα κοινωνικής διαμόρφωσης.
Τα πρόσωπα αυτό του Ιανού δεν πρέπει να μας κάνουν να αναρωτιόμαστε .
“Οκτώβριος 2010: Θύελλα αντιδράσεων ξεσπά έπειτα από τις δηλώσεις της Γερμανίδας Καγκελάριου Άντζελα Μέρκελ, αναφορικά με το μεταναστευτικό ζήτημα και την πολυπολιτισμική Δυτική πραγματικότητα:
«Η Γερμανία είναι μία χώρα που ζήτησε εργάτες τη δεκαετία του ΄60. Για λίγο κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας ότι οι μετανάστες αυτοί δεν θα έμεναν και θα έφευγαν κάποια στιγμή. Η αντίληψη ότι θα γινόμασταν «πολυεθνική» (χώρα) και ότι θα ζούσαμε ευτυχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο απέτυχε»
Στον ίδιο τόνο :
«Tο κρατικό μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας απέτυχε» διαμήνυσε επίσης, από το Μόναχο λίγους μήνες αργότερα ο πρωθυπουργός της Βρετανίας.
“Σεπτέμβριος 2015 o πρόεδρος του γερμανικού συνδέσμου εργοδοτών Ίνγκο Κράμερ σε συνέντευξη που παραχώρησε στη γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung δήλωσε ότι θεωρεί ευλογία τους μετανάστες που φτάνουν στη Γερμανία, η οποία έχει άμεση ανάγκη από εργατικό δυναμικό. Την άποψή του συμμερίζονται και άλλοι Γερμανοί αξιωματούχοι
«Είναι ευλογία θεού οι μετανάστες. Τους χρειαζόμαστε γιατί δουλεύουν με το ένα τρίτο του μεροκάματου του Έλληνα, γιατί δε μπορούν να κάνουν απεργία, δε μπορούν να κάνουν σωματεία, δε μπορούν να κάνουν τίποτα.»
Στέφανος Μάνος, πρώην υπουργός οικονομικών. Από ομιλία του στην ημερίδα που οργάνωσε το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας στο ξενοδοχείο Τιτάνια στις 17/4/1
Τα δύο αυτά πρόσωπα του Ιανού κρύβουν την φύση του φαινομένου και την
διαφορά μεταξύ κοσμοθεωρειών και σχολών σκέψης.
Πολυπολιτισμικότητα και παγκοσμιοποίηση, δυο έννοιες που δεν πρέπει να συγχέονται!
Στην πραγματικότητα οι κοινωνίες που ζούμε (και κατά συνέπεια ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά των Δυτικών κοινωνιών) είναι πολύ πιο μονοπολιτισμικές από ότι δείχνουν. Οι λόγοι: Όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, σε όλο τον κόσμο κάνουν τα πάντα προκειμένου να προωθήσουν έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής εύκολα αποδεκτό από τις μάζες, το γνωστό “American Lifestyle”
Η πολυπολιτισμική κοινωνία όμως, οφείλει την ύπαρξή της στους αγώνες για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη και όχι σε κάποια «κρυφή ατζέντα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας που στόχο της έχει βάλει την εθνική μας ταυτότητα» όπως θέλει η χυδαία προπαγάνδα της άκρας δεξιάς να μας κάνει να πιστέψουμε. Αντιθέτως η ολοκληρωτική γκετοποίηση είναι αυτό που η ελίτ των Δυτικών κοινωνιών, οι συντηρητικοί απομονωτιστές και οι φιλελεύθεροι λάτρεις του κοσμοπολιτισμού προσπαθούν επιβάλουν και όχι η αρμονική συμβίωση των πολιτισμικά διαφορετικών ατόμων, έχοντας ως στόχο τους οι μετανάστες να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως φτηνό εργατικό δυναμικό.
Γιατί δεν μπορούμε να λέμε πως η παρουσία και μόνο κάποιας μειονότητας με διαφορετικά ήθη και έθιμα καθιστά μια κοινωνία πολυπολιτισμική. Θα πρέπει οι παραδόσεις όλων των πολιτισμικά διαφορετικών ομάδων να έρχονται σε άμεση επαφή μεταξύ τους για να λέμε πως έχουμε να κάνουμε με μια πολυπολιτισμικής φύσης κοινωνία. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και έγινε λόγος παραπάνω για «εν μέρη πολυπολιτισμικές κοινωνίες». Διότι η γκετοποίηση, παρά του ότι υπάρχουν πάρα πολλοί (μαύροι, κίτρινοι, λευκοί) που ζουν σε πλήρη αρμονία μεταξύ τους, δεν έχει εξαφανιστεί.
Είναι ένα φαινόμενο ακόμα ορατό στα άθλια προάστια των μεγαλουπόλεων, κάτι που φυσικά σημαίνει πως ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη θα πρέπει να συνεχιστεί. (Αξίζει κανείς να διαβάσει το “Native Son” του Richard Wright που περιγράφει την ζωή των Αφρο-Αμερικανών στα γκέτο και καταγγέλλει την Αμερικανική κοινωνία ως ντιβιζιονιστική παρά πολυπολιτισμική).
Η ακριβής περιγραφή ενός άλλου προτάγματος ακούει στο όνομα
δ ι α π ο λ ι τ ι σ μ ι κ ή κ ο ι ν ω ν ί α. (Ο όρος και μόνο πολυπολιτισμικότητα αναφέρεται στην φιλελεύθερη προσέγγιση του κοινωνικού αυτού μοντέλου, τον κοσμοπολίτικο πολυφυλετισμό).
Η διαπολιτισμική κοινωνία έρχεται σε απόλυτη ρήξη με την παγκοσμιοποίηση η οποία προωθεί την Αμερικανοποίηση της κοινωνίας. Διαπολιτισμική κοινωνία δεν σημαίνει μετατροπή της κοινωνίας σε μια καταναλωτική μάζα που δίχως επιλογή ακολουθεί ένα mainstream lifestyle .
Η διαπολιτισμική κοινωνία αφορά την αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών πολιτισμικών στοιχείων αλλά και η γεφύρωση πάσης φύσεως χάσματος και μίσους μεταξύ δύο διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, με απώτερο στόχο την από κοινού προσπάθεια για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής μας.
Η ρωγμή αυτή στον τοίχο που όρθωσε μπροστά μας έντεχνα και πολυμήχανα αυτός ο Ιανός είναι το ζητούμενο,η συνειδητοποίηση και η χειραφέτηση ώστε αυτή η ρωγμή να γίνει μεγαλύτερη με υπομονή και επιμονή,και να καταφέρει στο τέλος να γίνει η απαρχή μιας διαφορετικής ,ανθρώπινης κοινωνίας.
Συντάκτης: MANOS TSAKOYRIS
