Για σένα μιλάει ο Μύθος.

Στο μυαλό μου τριγυρίζει το ποιηματάκι του Μπέρτολτ Μπρεχτ

“Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.

Δεν ήμουν τσιγγάνος.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.

Δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.

Δεν ήμουν Εβραίος.

Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,

Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…”

Και το γράφω αυτό το άρθρο για σένα που νομίζεις..ότι η δική σου σειρά δε θα φτάσει ποτέ..

Ότι καίγεται το σπίτι του γείτονα και όχι το δικό σου, ότι η ζωή σου δεν επηρεάζεται από εκείνη του διπλανού σου..

Η πραγματική ιστορία του ανθρώπινου γένους ήταν και είναι γεμάτη από ανισότητες απέναντι στο νόμο· ωστόσο η επίσημη ιστορία δε γράφεται από τη μνήμη αλλά από τη λήθη.

Σας μεταφέρω κομμάτι από το βιβλίο του Ουρουγουανού συγγραφέα και φιλόσοφου Εντουάρντο Γκαλεάνο “Ενας κόσμος ανάποδα”

“Μας έχουν συνηθίσει να υποτιμάμε τη ζωή και μας απαγο­ρεύουν να θυμόμαστε. Κατά κανόνα τα μέσα επικοινωνίας και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα δε συνεισφέρουν στην ενσωμάτωση της μνήμης στην πραγματικότητα, αντιθέτως μάλιστα. Κάθε γε­γονός διαχωρίζεται από τα υπόλοιπα, διαχωρίζεται από το πα­ρελθόν του και από το παρελθόν των άλλων. Ο πολιτισμός της κατανάλωσης, πολιτισμός του κατακερματισμού, μας εκπαι­δεύει με τέτοιο τρόπο ώστε να πιστεύουμε ότι τα πράγματα συμβαίνουν έτσι από μόνα τους. Ανίκανο να αναγνωρίζει τις ρίζες του, το παρόν προβάλλει στο μέλλον τη δική του επανά­ληψη. Το αύριο είναι το άλλο όνομα του σήμερα.

Η άνιση ορ­γάνωση του κόσμου, που εξευτελίζει την ανθρώπινη μοίρα, ανήκει στην αιώνια τάξη και η αδικία είναι ένα πεπρωμένο που είμαστε υποχρεωμένοι ή να το δεχτούμε ή να το δεχτούμε.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται; Ή μήπως επαναλαμβάνεται μόνο για κείνους που από τύψεις είναι ανίκανοι να την ακού­σουν; Δεν υπάρχει ιστορία βουβή. Η ανθρώπινη ιστορία, όσο και να την τσουρουφλίσουν, όσο και να τη φθείρουν, όσα ψέ­ματα και να πουν, αρνείται να κλείσει το στόμα της. Ο χρόνος που πέρασε εξακολουθεί να υπάρχει σε λανθάνουσα κατάστα­ση, ζωντανός μέσα στον παρόντα χρόνο, ακόμα κι αν το παρόν δεν το θέλει ή δεν το γνωρίζει. Το δικαίωμα στη μνήμη δεν ανα­φέρεται ανάμεσα στα ανθρώπινα δικαιώματα της Οικουμενικής Διακήρυξης του Ο.Η.Ε., σήμερα όμως πρέπει περισσότερο από ποτέ να το διεκδικήσουμε και να το εξασκήσουμε: όχι για να επαναλάβουμε το παρελθόν αλλά για να μην το αφήσουμε να επαναληφθεί· όχι για να γίνουμε τα ζωντανά φερέφωνα των νεκρών αλλά για να αποκτήσουμε την ικανότητα να μιλάμε με φωνές που να μην είναι καταδικασμένες να αντηχούν αενάως τη βλακεία και την κακομοιριά. Όταν η μνήμη είναι στ’ αλήθεια ζωντανή δεν κάθεται να ρεμβάζει την ιστορία αλλά μας καλεί να γράψουμε ιστορία. Περισσότερο από τα μουσεία, όπου η κακομοίρα πλήττει, η μνήμη βρίσκεται στον αέρα που αναπνέ­ουμε^˙ και δια μέσου του αέρα μας εμπνέει.”

De te fabula narratuor (Για σένα μιλάει ο μύθος) λέει το παλιό ρητό.

Όσα συμβαίνουν γύρω σου σε αφορούν,αλλιώς να το ξέρεις φίλε/η , δεν θα αργήσει να φτάσει και η δική σου σειρά.

Συντάκτης: MANOS TSAKOYRIS

Posted in: ΑΠΟΨΕΙΣ,ΔΙΕΘΝΗ